Echoes of an industrial era in graphic images and paintings. Industrial graphic work drawn and painted by Noor van Os.

Faces of factories and installations for the iron and steel and oil industries from a bygone industrial era.   Also a tribute to 100 years of steel.

Visualizing the abandoned buildings for the oil-refining and iron-producing industry with an enthusiastic hand is the challenge that Noor van Os has set herself.
The petrochemical industry, the oil refinery and iron production once created remarkable landscapes.
In order to preserve these industrial landscapes, commissions were set up which carried out cultural-historical explorations and evaluations.
They want to answer the question 'will certain sites and buildings be given monument status because of their cultural-historical values'?
Some of them were saved and some even received Unesco recognition: Zeche Zollverein industrial park in Germany and
Völklingen Hutte: Ironworks in Saarland-Germany, World Heritage Site since 1994.
Independently of these discussions, Noor van Os has in recent years portrayed these historic worker's palaces on canvas and paper in her studio.
In addition to the external complex, she also paints the inner "solidified" industrial life in an inspiring way.

Equipped with the knowledge of all the historical art styles, which she teaches in her classes, she chooses a "design of her own": expressing in a monumental style the steel and oil related industrial complexes, patiently, lovingly driven and talented, the ruins, the dilapidated giants appears on canvases.

Völklingen Hutte: Ironworks in Saarland, World Heritage Site since 1994.

Noor van Os  

  portrays and conserves factory constructions eaten by age and neglect.
The canvases preserve their oblivion, their decline, their immensity and their silence.
She characterizes the iron production, the petrochemical industry and oil refineries
Grounds, buildings and halls are drawn in their present state, in their phase of survival
before total decay.
Each painting is an image of changing dynamics before rust digests them further.
Industrial skeletons, once warm bodies, cathedrals of steel and iron industry,
place where steel was born.

Lively evolves to lifeless.

In the production halls, once with lively production noises, there is desolation, silence, machines are lifeless.
Men in sweat took care of a persistent fire and a continuous conversion of raw iron ore, ore minerals into steel, the gleaming and shining metal that the construction industry was waiting for.
The life cycle of an industrial complex appears to have a human parallel. The conception, a creation to grow to full productivity,over the years, the reversal follows and arrives to a standstill with the increasing of the years.

Heat in a blast furnace glows up to 1500 degrees

How does Noor work?

Her work seems a duel with challenging perspectives, light and shadows, line patterns, mood defining colors. On large canvases she works rhythmically with lines in monochrome colors combined with a suitable background or sky color. The lines drawn with paint or charcoal in shades of gray-black, green, orange, brown… with sky or background color.
Imagine all the canvases in one room, this would provide a spectacular representation of the industrial heritage. With her technique, her way of drawing and painting, her look, each canvas has her signature. The images show grand diversety of a stagnant industry.
The artist 's involvement is in the selection, the choice of images of reality and the graphic translation on canvas. The canvas reflects her manner and affection with lines, shows personal dimensions, her conceiving of retro industrial landscapes on canvas.
On the wall an industry ones vibrant end expanded and now stil at peace and framed.
She accepts what she sees, absorbs it, she bridges and connects with those looking at het work. .

What is the guiding theme of the artist?

Noor van Os is an artist with courage . She commits herself to unusual visual phenomena, the abandoned bunkers, the decaying industrial complexes. She observes the images, which induce and direct her line exploration. She transforms and saves them on canvas.

Challenged by the complexity of the subject, she enters into a duel her own talents.
Psychic impulses, motives often have both a conscious and unconscious or depth psychological origin.
Juvenile experiences, growth conflicts and sentiments can be a stimulus for what we do now.
Is there a concern to lose something 'great', the desire to pay attention to the decay of what was once vital,
a real revaluation of an imposing loss? Does she want to retrieve the industrial symbols of power, progress
and masculinity by by portraying them in a drawing way?
Is she fascinated by the complexity these grand halls, the inventions of engineers and industrial designers?

The old workshops are kept alive by presenting them in this series of graphic scenes and paintings.
Indirectly, she also affirms an admiration for the craftsmen who built or worked in these factories and architects who,
guided by functionality - iron production/oil processing - created these towering factory constructions.

Fragments of Noor van Os lifecycle.

Noor's father P.H. van Os, was a pedagogue, working in education with innovative aspirations in the footsteps of the well-known pedagogue and idealist Kees Boeke (1884-1966). He was appointed director of the 'De Werkplaats' in Bilthoven and later in Utrecht.
Her mother's cradle stood in a vicar's family. Noor grew up, together with three brothers, in a family imbued with religious dimensions and liberal thinking. Her father is characterized by a charismatic personality with an open character.
His teaching concept was: to listen to children in such manner that it helped to awaken their individuality and talents. Individuality was a central concept. Nothing was forced upon the children. Not the subject matter was central, but the learning question. Together with his wife he also knew how to inspire his own family. For example, the family made music at Christmas , each member sang and played... piano, guitar, flute... beside the Christmas tree.
The purpose of the school was to develop a maximum of individuality.
It is well known that there has also been royal interest and participation in De Werkplaats (Beatrix).
P.H. van Os, together with H. Passchier, published a book entitled 'De I.V.O.-school'.
Her father's pedagogical motive certainly touched Noor and aroused her interest in education. Developing painting and drawing talents in pupils is a task she has set herself. Noor's personal professional qualities she acquire by attending the Rietveld Academy, supplemented in subsequent years by lectures in Art History in Graz (Austria).
She has been a teacher of visual arts at various art houses for decades and continues to teach.

Original independently thinking.

Noor is a maverick, an independent thinking person when it comes to painting themes.
As a teacher for 'drawing and painting' student's themes are still life, landscapes, portraits, objects from everyday life and environment.

Moved by human tragedy.
Noor includes in her work 'international political conflicts' as part of her own subjects. Images of clashes -world wide- in newspapers between civilians and authorities, people getting into conflicts beyond their will, where power and helplessness coexist, where humanitarian rights are violated.

Portraits of men soil-less, floating and falling.
The theme ''men floating/falling'' was given to her in a dream. In that dream she saw these men falling in fear downwards.
Noor captured the image in a number of portraits of men hovering through the air.

Bunkers.
In a previous period Noor was fascinated by bunkers. She discovered them in the dunes along the Dutch, Belgian and French coasts. The hidden mastodons from 2nd World War can still be found but mostly forgotten. Noor visits them, makes sketches and photographs, them puts them back on canvas. Why?
She restores their meaning, gives them attention and cherishes them, their existence in time, colors, lines, curves, surfaces.
She works from 'perceiving' to 'expressing. A bunker is also a shelter, a 'refuge' in times of war.
They protect when live is under threat or by nuclear bombing. The outer image has an inner side, it's about safety, protection for yourself and others. A bunker makes visible what protects lives. One day we too need protection.

Personal characteristics, which build a personality.

Indelible survival.

The canvases on which the industrial complexes are depicted are quite large, which is related to the subject and the desire to have an effect. The size supports a more real representation. Noor's work and her fascination with bunkers and industrial heritage contribute to the memory and preservation of a piece of history, now turned away, once of vital significance. They continue to exist now, be it on canvas.

Self-aware.

Noor works with a dose of faith in her own style of expression, a motive and ability to shape her own mind. She knows her technical qualities and the psychological phenomena that have to do with 'looking' and 'perceiving', 'subject choice'.
She paints from a personal drive. Her work reflects lines with strength and virility but also subtlety and detail. Perspective and structure, color contrasts and shadow softness, all in function.

Artistic contribution with an intrinsic and historical value.

Noor speaks of an 'ode to the line', with a graphic character, by means of a rhythm of lines and contrasts. Quote 'In my work I focus on energy, both in image and content. I want to create a dynamic world which is sometimes frightening, sometimes nostalgic'

Noor makes art with an intrinsic purpose without thinking about a market. She wants to show the theme rather than sell it. There is no doubt that her large canvases, these magnificent works have a value. They have and historical value. This art amazes and poses questions to those who see it.

                          Amsterdam 12-10-2020.  Bert van Puyenbroeck

Deze test is gestuurd aan Museum Hoogovens, het staalbedrijf in IJmuiden. Het idee was om in de grote hal van het museum alle werken bij elkaar te tonen.
Echter Tata Steel kwam begin 2020 in grote economische problemen, faillissement stond aan de lippen, massale ontslagen, overname, belangstelling voor kunst werd "nul ".
Wat blijft is een introductie van het werk en de kunstenares en docente Noor van Os.
(Stichting Industrieel Erfgoed Hoogovens (SIEHO), Wenckebachstraat 1(2J-03), 1951 JZ Velsen-Noord)

Haar werk toont gezichten van fabrieken en installaties voor de ijzer en staal en de olie-industrie uit een voorbij industrieel tijdperk, het is tevens een hommage aan '100 jaar staal'.
Ontmoet Noor van Os in haar beeldend werk.
Het met een bevlogen hand in beeld brengen van de verlaten gebouwen voor de olie raffinerende en ijzer producerende industrie is de uitdaging die beeldend kunstenares
Noor van Os zich heeft gesteld. De bedrijfsfabrieken leken ooit merkwaardige industriële landschappen op. Voor het behoud van deze landschappen ontstonden commissies
die cultuurhistorische verkenningen en evaluaties uitvoerden. Ze willen een antwoord geven op de vraag 'krijgen bepaalde terreinen en gebouwen een monumentenstatus om hun cultuurhistorische waarden´? Een deel is gered en sommigen kregen zelfs een Unesco erkenning: Zeche Zollverein industriepark/Duitsland en Völklingen Hutte in het Saarland, World Heritage Site sinds 1994.

Onafhankelijk van deze discussies heeft Noor van Os de laatste jaren in haar atelier deze historische werkmanspaleizen op doek en papier in beeld gebracht.
Ze schildert behalve het uiterlijk complex ook het innerlijke 'gestolde' industrieleven op een begeesterende wijze.

Uitgerust met de kennis van alle historische kunststijlen, waarover ze in haar lessen onderricht, kiest ze een 'eigen vormgeving': het monumentaal neerzetten van staal en olie gerelateerde industriëlen complexe: geduldig, liefdevol gedreven en getalenteerd verschijnen de ruïnes, de bouwval giganten op doeken.

De vergetelheid, de herinnering vasthouden.
Deze vergeten industriële complexen persoonlijk opzoeken, hen beschouwen en concipiëren op canvas is een zeldzaam fenomeen. Noor brengt in beeld, en conserveert daarmee fabriek constructies aangevreten door ouderdom en verwaarlozing. De doeken bewaren hun vergetelheid, het industrieel verval, hun immensiteit en hun stilte worden ermee herinnerd. Specifiek wordt in beeld gebracht de ijzerproductie, de petrochemische industrie met de olieraffinaderijen. Terreinen, gebouwen en hallen worden getekend in hun huidige hoedanigheid, in hun fase van overleven nú voor het totale verval. Elk schilderij is een beeld van een kwijnende en verlaten werkplaats voor roest ze verder verteert. Industriële skeletten, ooit onze kathedralen van de staal en ijzerindustrie.

Levendig evolueert naar levensloos.
In de hallen vol buizen en afgedankte productiemachines, hangt nu stilte, ze zijn ontzielt. Ooit was het anders. In de ijzerindustrie brandde en gloeide er cokes, galmden machines. Mannen in 't zweet zorgden voor het aanhoudend vuur, voor het continu omzetting van grondstoffen van ijzer naar staal, het glimmend en glanzen metaal waarop de bouwtechnische industrie zat te wachten.
De levensloop van een industrieel complex lijkt een humane parallel te hebben. De conceptie, de creatie die groeit tot een volle productiviteit om daarna met de toenemende verouderring weer tot stilstand komen.

Hoe werkt Noor?
Haar werk is een duel en redevoering met lijnen. Op grote doeken werkt ze ritmisch met lijnen in monochrome kleuren gecombineerd met een passende achtergrond of luchtkleur. De lijnen getrokken met verf of houtskool in de tinten grijs-zwart, groen, oranje, bruin… met lucht of achtergrond kleur. Dat levert, als alle doeken in één ruimte zouden hangen, een spectaculair beeld op van het industrieel erfgoed. Met haar techniek, haar wijze van tekenen en schilderen, haar blik heeft elk doek haar signatuur. De beelden tonen grootsheid, dynamiek, verscheidenheid van een stilgevallen industrie.
Noors aandeel zit in de selectie, de beeldkeuze van de bedrijfsrealiteit en de grafische vertaling ervan op doek. Het canvas weerspiegelt haar kijk op dit minnespel met lijnen en toon ons architectonische dimensies. De expressie van een industrie die bruiste, expandeerde en nu verstild en tot rust gekomen is. Ze aanvaardt wat ze ziet, neemt het in zich op, overbrugt en verbindt. Het beeld wordt een transpersoneel zelf. Het werk wordt onderdeel van een cultureel landschap .
Een slapende industrie wordt …zichtbaar.

[De waargenomen gebouwen en interieurs worden niet gekopieerd maar krijgen een persoonlijke gestalte nauw verbonden met de waargenomen realiteit. Elk doek toont een realistisch beeld dat onwillekeurig associaties oproept bij de kijker. De kijker schept een imaginaire laag, wat de geest aanvult op basis van veronderstellingen hoe het was, de ingebeelde voorstelling van de bedrijvigheid, van de bloeiende industrie met gloeiend staal, de geur van kolen en olie, de licht geklede zwetende arbeiders aan de voet van de gigantische dampende machines. Verleden en heden komen samen. Noor creëert voor deze industriebeelden een nieuwe toekomst. De met toewijding gemaakte beelden leggen een tijdsbeeld vast van een slapend industrie. Haar beelden laten zien dat de tijd de bedrijvigheid en frisheid heeft weggeveegd. Dat roept iets op. Het verval stelt vragen.]

De sfeer waarin een kunstenaar zich bevindt bij zijn werk, de talenten die worden aangesproken, is niet beter in 'woorden gevat' dan door Ida Gerhardt in:

'Miniaturist'. O zachte glans, getemperd stralen der uren op het werk gericht, - de dag met rijzen en met dalen zegent mij met zijn wiss'lend licht, dat kleurt het nederig gerei, het tafelvlak, de effen wanden, glijdend het perkament voorbij en 't ingehouden werk der handen. Achter het raam de fonkeling van boven, bos en ploegland buiten; de horizon in zuiv're ring getrokken komt mijn rijk omsluiten. Ida Gerhardt

Noor van Os, detail Hoogoven

Wat is de drijfveer, het leidmotief van de kunstenares?

Noor van Os is een kunstenares met lef. Ze engageert zich voor ongewone beeld-fenomenen, voor verlaten bunkers, voor in verval zijnde industriële complexen. Ze observeert de beelden die bij haar een lijnvoering opwekken en sturen. Ze transformeert en bewaard ze op doek.

Uitgedaagd door de complexiteit van het onderwerp gaat ze het duel aan met de eisen die het afbeelden stelt en haar eigen talenten.
Psychische impulsen, drijfveren kennen vaak zowel een bewuste als onbewuste of diepte psychologische oorsprong. Jeugdervaringen, groeiconflicten en sentimenten kunnen een prikkel zijn voor wat we nu doen. Is er de bezorgdheid om iets 'groots' te verliezen, de wens aandacht te hebben voor het verval van wat ooit vitaal was, een reële herwaardering van een imposante teloorgang? Wil ze de eertijdse industriële symbolen van kracht, vooruitgang en mannelijkheid terughalen en tekenend portretteren? Boeit haar de complexiteit van de door ingenieurs ontworpen functionele grootse hallen en gestalten? De oude werkplaatsen van de chemie, de raffinaderijen de ijzerindustrie worden levend gehouden door ze te presenteren in deze serie van grafische scènes en schilderijen. Indirect affirmeert zij ook een bewondering voor handwerkarbeiders die deze fabrieken bouwden of erin werkten en architecten die geleid door functionaliteit - de ijzerproductie/olieverwerking - deze torenhoge fabriek constructies creëerden.

Een paar elementen uit de levensgeschiedenis van Noor van OS.
Noors vader was pedagoog, werkzaam in het onderwijs met vernieuwende aspiraties in het spoor van de bekende pedagoog en idealist Kees Boeke (1884-1966). Hij was aangesteld als directeur van de 'De Werkplaats' in Bilthoven en Utrecht. Haar moeders wieg stond in een dominees gezin. Noor groeide op, samen met drie broers, in een gezin doordrongen van religieuze dimensies én het vrijzinnig denken. Haar vader wordt getypeerd een charismatische persoonlijkheid met een open karakter. Zijn leeropvatting bestond erin naar kinderen te luisteren, zodanig dat het hielp hun eigenheid en talenten te wekken. Individualiteit was een centraal begrip. De kinderen werden niets aangepraat. Niet de leerstof stond centraal maar de leervraag. Hij wist ook samen met zijn vrouw het eigen gezin te begeesteren. Zo musiceerde het gezin bijvoorbeeld met Kerst, elk lid zong en musiceerde, piano, gitaar, fluit… samen bij de kerstboom in de huiskamer. De school en het gezin faciliteren een omgeving waarin kinderen zich tot een maximale eigenheid ontwikkelen. Het is algemeen bekend dat er ook Koninklijke belangstelling en deelname is geweest aan De Werkplaats.

De pedagogische vonken van vader hebben Noor zeker geraakt en bij haar de belangstelling voor onderwijs gewekt. Het ontwikkelen van schilder- en teken talenten bij leerlingen is een taak die ze zichzelf heeft gesteld. Noors persoonlijke beroepsvorming verkreeg ze door de Rietveld Academie te volgen, aangevuld in daaropvolgende jaren met colleges Kunstgeschiedenis in Graz (Oostenrijk). Zij is al tientallen jaren docent beeldende kunst aan verschillende kunsthuizen en onderwijst tot op heden.

Schilderthema´s
Noor is een buitenbeentje wat betreft schilderthema's.
Als lerares 'tekenen en schilderen' zijn de thema's voor haar leerlingen stillevens, landschappen en portretten. Dingen uit de directe omgeving. Tot haar eigen onderwerp behoren ook de internationale politieke conflicten. Beelden van geweld tussen burgers en autoriteiten, van mensen die buiten hun wil in conflict en op de vlucht geraken, waar machtsvertoon en hulpeloosheid naast elkaar bestaan, waar humanitaire rechten geschonden worden.
Portretten 'zwevend vallen'.
Het thema ''mannen die zwevend - vallen", werd haar aangereikt door een droom. In die droom zag ze deze mannen zwevend naar beneden gaan. Noor vatte het beeld in een aantal portretten van mannen die vallend en zwevend door de lucht gaan.

In een vorige periode was Noor geboeid door bunkers die ze ontdekte in de duinen langs Nederlandse-, Belgische- en Franse kusten. Verborgen mastodonten van de 2de WO, nu nog te vinden maar bijna vergeten. Erdoor gefascineerd zoekt Noor ze op, schetst en fotografeert ze om ze vervolgens weer op het doek te zetten. Ze herstelt hun betekenis, gunt ze aandacht en koestert hen, hun bestaan in de tijd, hun kleuren, lijnen, rondingen, vlakken. Ze werkt van een 'waarnemen' naar een 'expressie'. Een bunker is ook een schuilplaat, een 'refuge´ ten tijde van oorlog. Beschermt bij levensbedreiging of atoombomgevaar. Het uiterlijk beeld heeft er innerlijke kant, het draait om veiligheid, bescherming voor jezelf en anderen. Een bunker maakt zichtbaar wat levens beschermt.
Het onwisbaar voortbestaan van industriële complexen.
De doeken waarop de industriële complexen staan afgebeeld zijn tamelijk groot, wat samenhangt met het onderwerp en de wens om effect te ressorteren. De grootte steunt en effectueert een reëlere weergaven. Noors werk en haar fascinatie voor bunkers en het industriële erfgoed dragen bij aan de herinneren en bewaren van een stuk geschiedenis, nu de rug gekeerd, ooit van vitale betekenis. Ze existeren verder, nu ook op doek.
Zelfbewust.
Noor werkt met een dosis geloof in de eigen expressiestijl, een drijfveer en een kunde om haar eigen geest gestalten geeft. Ze kent haar technische kwaliteit en de psychisch fenomenen die te maken hebben met 'kijken' en 'waarnemen', 'onderwerpkeuze'. Zij schildert vanuit een persoonlijke gedrevenheid om een thema in beeld om te zetten. Haar werk reflecteert kracht en viriliteit maar ook subtiliteit waar die past. Perspectief en structuur, kleurcontrasten of eenvormigheid, alles in functie.

Ze spreekt zelf over een 'ode aan de lijn', met een grafisch karakter, middels een ritme van lijnen en contrasten. Citaat 'In mijn werk richt ik mij op energie, zowel in beeld als ook inhoudelijk. Ik wil een dynamische wereld creëren die soms afschrikwekkend dan weer nostalgisch is'. Bron www.noorvanos.nl

Noor maakt kunst voor zichzelf zonder aan een markt te denken. Ze wil het thema, haar werk laten zien, niet zozeer verkopen. Zonder twijfel is te stellen dat haar grote canvassen, haar magistrale werken een waarde hebben. Ze hebben een intrinsieke een historische waarde. Deze kunst verbaast en stelt vragen aan wie haar ziet.

Amsterdam 8 februari 2019.
Bert van Puyenbroeck.